Met de KJV naar Turnhout

Het is met stip de grootste jury van Vlaanderen, de jury met het grootste aantal stemgerechtigde leden van het land. Ik heb het natuurlijk over de KJV. Een paar duizend 4- tot 16-jarige leesbeesten waren op zondag 4 mei afgezakt naar de Warande in Turnhout om samen met ruim 100 coördinatoren en begeleiders te horen wie van de 64 auteurs en illustratoren werd bekroond.

Natuurlijk was er ook een Wevelgemse delegatie van de partij. Normaal sporen we naar het Boekenfeest; dit jaar hadden we omwille van de wel heel verre bestemming een bus ingelegd, samen met de delegaties van Zwevegem en Lendelede. 

Merel, Robbin, Noor, Leonie, Eva, Widad, Sana, Charlotte, Sara, Branco, Salim, Mieke en Michiel lazen samen met bijna 6000 andere kinderen de afgelopen maanden elk tien boeken. Dat is een stapel van 60.000 boeken die één voor één vastgepakt, bekeken en gelezen zijn. "Stel dat een KJV-boek gemiddeld 2 cm dik is," aldus het programmaboekje, "dan maakt dat een toren van 1,2 km. Ter vergelijking: de Eiffeltoren is 324 m hoog, inclusief antenne." 

KJV, dat is niet alleen lezen, het is ook lezen met een bepaalde instelling. Het is denken dat je iets misschien niet zal lusten, en het toch proberen. Op het Boekenfeest gaat het dan over de boeken die het leukst werden bevonden. Al komt het rondje plechtige prijsuitreikingen pas op het einde van de dag. 

Eerst mochten onze lezers zich uitleven tijdens workshops met Annet Schaap en Karst-Janneke Rogaar. Op de boekenmarkt kon je bij 25 uitgevers en verdelers boeken kopen. Her en der waren er Meet & Greet's met Echte Schrijvers (favoriet: Mark Tijsmans). Je kon een Voorleesshot meepikken of de Gigagroepsfoto bekijken van KJV-leden overal te lande. De Ren je rot-quiz loodste de lezers doorheen de labyrintische gangen van De Warande.

Begeleidsters Conny en Annelies (die samen met Els de KJV-werking van Wevelgem verzorgen) hadden een makkelijke middag. Ze hoefden hun groepjes enkel op tijd in de grote zaal te droppen. Daar praatte Wim Oosterlinck het moment suprême aan elkaar. Een bomvolle zaal roffelde met de handen, stampte met de voeten en joelde het uit toen van elk groepje de laureaat bekend werd gemaakt. 

Download hier [.pdf] de volledige lijst met winnaars.

Waar staan de cd's en dvd's, meneer?

Herinner je je nog de afdeling Beeld & Geluid ("cd's en dvd's" voor de vrienden) van de bibliotheek in het park? Wat is daarmee gebeurd in de nieuwe bib? Zijn we ons geloof kwijt in de compact disc nu de mp3 de dominante muziekdrager is geworden? En hebben we onze dvd's in deze tijden van illegaal downloaden ook maar meteen op de schop gedaan?

Tweewerf neen! De collecties zijn gebleven, ze staan nog altijd overzichtelijk uitgestald en ze worden meer dan ooit aangevuld met nieuwigheden. Maar dit is nu een van de weinige redenen waarom we Noodbib Ter Mote met recht een 'noodbib' noemen: door de structuur van het gebouw is de collectie wat lastiger te vinden dan voorheen.

De cd's en dvd's staan in de westelijke vleugel van Ter Mote. Bij het binnenkomen gewoon de gang naar links volgen. Elk collectieonderdeel heeft er zijn eigen kamertje. Verzamel je moed en dring door tot diep in Ter Mote en haar schatkamers!

Televisieseries:

Pop & Rock:

Speelfilms:

Klassiek:

Blues & Jazz:

Japanners hebben een woord voor elk detail

(via)

Ken jij al de Infowijzers?

Het zou een mooie schiftingsvraag zijn: hoe groot is het percentage leners dat de Infowijzers in onze catalogus al heeft ontdekt? Antwoord: beslist niet groot genoeg!

Achter de coulissen stellen bibmedewerkers verzamelingen met bronnen samen rond actuele thema's. Bronnen, dat gaat van boeken en tijdschriften over cd's en speelfilms tot documentaires en websites. En een actueel thema, dat kan Mijn kind heeft AD(H)D zijn. Of: Een job zoeken. Of: Starten met een eigen zaak. De bronnen worden door een ervaren team gekeurd op actualiteit, degelijkheid en gebruiksgemak.

Als er een Infowijzer bestaat over je zoekterm, vind je die steeds bovenaan de lijst met zoekresultaten.

Volg de link. Je ziet meteen dat het onderwerp wordt opgesplitst in een aantal deelonderwerpen.

Wie doorklikt, vindt de bronnen zelf en een korte beschrijving van de bron. De online bronnen worden regelmatig gecontroleerd op dode links. Wie Wevelgem selecteert op het kaartje rechts, ziet in de rechterbovenhoek van de bron of hij in onze collectie zit.

Voorbeelden van Infowijzers:

> Omgaan met diabetes
> Een roman kiezen
> Een studie kiezen
> Mijn kind is te dik
> Een tatoeage laten zetten

Jeugdauteur Marian De Smet op bezoek

Een jeugdauteur die aan zijn pr wil werken, moet tegenwoordig een dubbeltalent zijn: hij moet niet alleen goed de pen kunnen voeren, hij moet ook over de gave van het gesproken woord beschikken. Nu heb je die gesproken woorden in alle maten en gewichten. Sommige schrijvers zitten met één been in de toneelwereld en kiezen ook in het lezingencircuit voor een erg theatrale aanpak, met veel gebaren, volume en sfeerwissels. Anderen voelen zich het best bij de informatieve insteek, geruggesteund door een strak opgebouwde PowerPoint.

Marian De Smet behoort tot de auteurs die resoluut kiezen voor naturel. Doe weg die toeters en bellen, dit is wie ik ben, dit is wat ik doe, take it or leave it. Eerst wat geïntimideerd door het honderdkoppige publiek, bewees Marian gaandeweg dat je ook op die manier een zaal gefocust kan krijgen. Zelfs de draadloze microfoon werd opgeborgen en ingeruild voor de eerste aarzelende penneprobeersels.

Ze toonde 'De kip die zooooveel eieren legde', een zelfgemaakt boekje. Ze toonde 'Raf ziet het niet meer zitten', een vroege tekst waarvoor ze werd beloond met Duet met valse noten, de klassieker van Bart Moeyaert. Ze toonde haar reisdagboeken (houdt ze nog steeds bij), een flard puberpoëzie (over onmogelijke liefdes, dat spreekt) en een poging om een thriller te schrijven (wat haar op een writer's block kwam te staan).

Die artefacten meebrengen, openvouwen, tonen, laat het nog met een verontschuldigende glimlach zijn, is belangrijk. In elke zaal heb je jongeren die schrijven of willen schrijven. Het is goed om te weten dat schrijvers vroeger ook hebben getast in het duister. Dat de weg naar het debuut ook niet over rozen ging.

Toen Marian De Smet (1976) puberde, was het stukken lastiger om een echte schrijver aan het werk te zien. Je had de bibliothecaris met zijn kaartenbak, en tien regeltjes tekst op de flap. Op zijn best nog een foto van De Auteur. Daar moest je het mee doen. Een kantelmoment voor Marian kwam toen Bart Moeyaert -- hij weer -- op een dag haar school bezocht. Een onuitwisbare indruk maakte hij.

Het echte werk diende zich aan toen Marian de lerarenopleiding volgde. Ze kwam er in aanraking met tientallen prentenboeken. Een uitspraak van een medewerker van uitgeverij Clavis bleef als een mantra door haar hoofd spoken: "Een prentenboek, dat is twaalf blokjes tekst." Het zou het richtsnoer worden bij haar debuut Op slot, over een jongen die zichzelf insluit op het toilet van de bibliotheek.

"Een boek," zei Marian, "ontwikkelt zich langzaam in mijn hoofd. Ik word gegrepen door een beeld, bijvoorbeeld een dove jongen op een perron. Het beeld wordt een kortfilm, de kortfilm een langspeler. Pas als het verhaal er staat, zoek ik mijn schrijftafel op." Je goed documenteren is daarbij cruciaal. "Voor De woorden van zijn vingers heb ik inlichtingen gewonnen bij een doventolk en op de dovenschool."

Haar eerste uitgeverij ruilde ze om voor een nieuwe. "Toen ik een prijs van de KJV wegkaapte, vond ik dat ze daar te weinig mee deden. De interesse was zoek." Aan de hand van Geen bereik, een boek over een bergtocht die een nare keer neemt, legde Marian uit hoe de wisselwerking met haar Nederlandse eindredacteur verloopt. Het gekissebis over Vlaams taaleigen. Het schrappen van zinnen. Het toevoegen van zinnen, ook: soms vraagt de uitgever om een paar woorden meer, om de bladspiegel mooi te kunnen vullen.

Uitgeverijen richten zich trouwens vooral op meisjes. Meisjes lezen meer. Daarom krijgen romans die geen duidelijke genrefictie zijn (een actieheldenverhaal voor jongens, ik zeg maar wat) meestal een cover die vooral meisjes zal aanspreken. Ook daar moet Marian zich soms tegen weren.

Er kwamen geen vragen uit de zaal, wat best jammer was. Het derde middelbaar is een moeilijke leeftijd. Of was de lezing misschien toch een tikje braaf? En had de schrijfster de interactie, de confrontatie, met het publiek tijdens de lezing al moeten opzoeken? Nieuwsgierigheid naar de boeken was er achteraf wél. Daar zullen de voorgelezen fragmenten voor iets tussen zitten.

Bedankt, Marian! Tot je nog eens je familie komt opzoeken in het verre Wevelgem...

Verkiezingen

Te veel leners vinden nog de weg niet naar de eerste verdieping van noodbib Ter Mote. Jammer, want daar staan de informatieve boeken opgesteld; elke rubriek heeft er zijn eigen kamertje. Permanent staat er ook een boekentafel met titels die passen bij de actualiteit. Nu vind je er alles over de federale, Vlaamse en Europese verkiezingen op 25 mei. 

Je wordt er wegwijs gemaakt in de labyrinten van het Belgische staatsbestel. Er liggen boeken met een kritische doorlichting van de Brusselse instellingen: want waar moet het heen met Europa? Elke toppoliticus heeft wel zijn eigen 'De wereld volgens...' boek. Politicoloog Carl Devos schreef een zeer leesbare inleiding over de grote politieke ideologieën. Het nieuwste essay van David Van Reybrouck kruidt het geheel af. Hij is... Tegen verkiezingen.