vrijdag 27 april 2018

0

Ontmoeting met Tine Bergen


We hádden Tine Bergen al eens geboekt, eind februari, maar treinstakingen gooiden toen roet in het eten. Dat komt ervan als je een schrijfster uit het verre Leuven wil uitnodigen omdat je er al veel goeds over hebt gehoord. Hoewel al enkele non-fictie titels op haar actief en een thriller voor volwassenen, schrijft Tine Bergen overwegend korte jongerenromans waarin emoties en omgaan met frustraties centraal staan. De ideale spreker dus voor een publiek uit het derde middelbaar, voor wie het al eens wat 'meer' mag zijn.

Tine wist goed gedoseerd allerlei wetenswaardig over het schrijverschap in haar lezing te smokkelen. Ze debuteerde in 2006, kort na haar studies Germaanse talen en antropologie, met Verwachtingen, een liefdesverhaal dat behoorlijk schuurt. Ze hield het boek op voor het publiek, met die ietwat misleidende zeemzoeterige cover, en toonde zo aan dat een schrijver en een uitgever anders tegen een boek aankijken. Waar de schrijver een verhaal ziet dat hem na aan het hart ligt, ziet de uitgever in de eerste plaats een product waar fiks in geïnvesteerd is en dus zo goed mogelijk moet verkopen. En wat heb je daar als hongerige debutante tegen in te brengen?


Tine was al lang blij dat haar verhaal een echt Boek werd. Van kindsaf aan had ze geschreven, al was het maar om voor zichzelf een bubbel te creëren temidden van een lawaaierig gezin (lees: broer). Maar op een dag besliste ze dat ze de sprong echt moest wagen en zette ze zich met haar laptop op het terras. Na een periode met klassieke afwijzingsmails ('u past niet in ons fonds') en lange wachttijden, kwam er een verlossend berichtje van uitgeverij Clavis. Het steekt tot op vandaag in de inbox van Tine, als een reminder waar ze het allemaal voor doet.

In De vlindertheorie sluiten twee meisjes met bijna dezelfde naam, Linn en Lien, een weddenschap om een jongen. Wie de opdrachten die ze elkaar geven het beste uitvoert, mag hem hebben. Het mondt uit in een tragedie. De vlindertheorie verwijst naar de vleugelslag van een vlinder die aan de andere kant van de wereld een orkaan kan veroorzaken. De schrijfster las een stukje uit het begin van het boek voor en vroeg toen aan de leerlingen of ze geprikkeld waren om verder te lezen; een schrijver doet altijd heel hard zijn best op de openingspagina's, om de lezer het verhaal in te lokken. De meningen waren verdeeld. Wat voor de een te hard, te zwaar, te emo klonk, leek voor de ander een interessant, diepgravend verhaal over de realiteit.


De hele lezing door polste Tine naar de mening van het publiek. Dat is te prijzen, want dat doet lang niet elke auteur. Maar uiteindelijk valt een schrijver telkens terug op zijn eigen voorkeuren - hoe zou het ook anders kunnen? 'Een schrijver schrijft in wezen altijd hetzelfde boek,' zei Tine. 'En bij mij zijn dat nu eenmaal verhalen waar menselijke verhoudingen de dienst uitmaken. Het liefst in een geloofwaardige wereld, waar dus ook vervelende gevoelens zoals frustratie en spijt opduiken.'

Toch maakt een schrijver onvermijdelijk een evolutie door. Technisch: Tine is al lang niet meer tevreden over hoe de couleur locale in haar 'Japanse' roman Gaijin het verhaal overwoekert. Maar ook emotioneel: ze is milder geworden. Dé waarheid bestaat niet. Een roman moet eerder vragen stellen dan antwoorden geven. Begrip tonen. Die juiste, milde toon vond ze, of all people, bij Wannes Cappelle van Het Zesde Metaal. Bijvoorbeeld in het nummer 'Bouwt ip mie', dat Tine liet horen via YouTube. Met in onze contreien behoorlijk overbodige ondertitels, wat grappig was.


Ook een zekere gevoeligheid en twijfel zijn een schrijver eigen. Daarom was er die opluchting toen, na Verwachtingen, ook de volgende manuscripten van Tine vlot werden geaccepteerd. Haar debuut was dus geen gelukje. Ondertussen staan er meer dan tien boeken op de plank! En toch wordt schrijven nooit een vanzelfsprekende bezigheid. Het is een eenzaam bestaan, je moet alle beslissingen zelf nemen, en vaak tob je je suf op je eilandje of een boek wel zal werken in de grote buitenwereld. 'Er zijn vele redenen om een boek niet te schrijven,' sprak Tine aforistisch, 'en het belangrijkste talent van een auteur is zijn koppigheid - hij moet koppig genoeg zijn om door te zetten'.

Een kat in het schrijvershok is dan dankbaar gezelschap. Een kat oordeelt en veroordeelt niet. Snoep en fake mojito's brengen troost als het even niet vlot. En anders is er nog de enorme grabbelbak die Google heet, om de inspiratie een zetje te geven. Al is internet een tweesnijdend zwaard: afleiding ligt altijd op de loer. Na al die jaren is Tine sowieso blij dat ze niet alléén maar boeken pent. Ze werkt ook nog voor tijdschriften. Die input vanuit de journalistiek is van groot belang, voor het evenwicht. Over evenwicht gesproken: sinds ze kinderen heeft, is het voor Tine extra jongleren met tijd om te schrijven. De dagen vol plezierige chaos zijn voorgoed voorbij.


Met gepaste trots liet ze tot slot de covers zien van Onderbuik en Onderstroom, de eerste twee delen uit de thriller-serie Het college. De illustraties werden gemaakt door Eleni Debo. Tine liet meteen ook de ontwerpschetsen zien en toonde op die manier het proces van wikken en wegen waar elk aspect van een boek door moet. De leerlingen mochten opnieuw zeggen welke cover ze het mooiste vonden - en waarom.

Onderstroom verschijnt binnen enkele dagen. We wensen Tine een goede ontvangst van het boek toe en bedanken haar om helemaal naar Wevelgem te komen. Tot de volgende!

vrijdag 30 maart 2018

0

Leesmob!

In het kader van de Jeugdboekenmaand lieten de leerlingen van de gemeentelijke basisschool zich sponsoren per boek dat ze lazen. Het geld dat de actie opbracht dient om nieuwe leesboeken aan te schaffen. Deze morgen, als orgelpunt van de actie, viel er een heuse leesmob de bibliotheek binnen. Honderden leerlingen bezetten de bibliotheek om er te lezen.



vrijdag 2 maart 2018

0

Sneeuw in het park...






woensdag 28 februari 2018

0

Ontmoeting met Danny de Vos!


Danny de Vos is een relatief nieuwe naam aan het firmament der jeugdliteratuur. Hij debuteerde pas toen hij 47 was. Nochtans was Danny van jongsaf aan bezig met zijn gevoelens op papier te zetten. In de klas was hij een schuchter kind die liever onzichtbaar wou zijn, maar dat betekende natuurlijk niet dat er niets in zijn hoofd omging. Toen hij ouder werd, werd hem steeds vaker gevraagd: wanneer doe je iets met die schrijverij? Toen Danny gefascineerd raakte door het verhaal van zijn grootvader, die duiker was maar waarvan hij geen enkele foto bezit, kreeg hij het idee voor een heuse jeugdroman.

Laat ik meteen ook iets met Napoleon doen, dacht Danny. Uitgeverijen wilden in het Napoleon-jaar 2015 allemáál een boek rond de kleine keizer op de markt brengen. Dus als ik zijn naam in de titel zet... Dat was slim gezien: het prestigieuze Manteau hapte toe. Ondertussen heeft de schrijver al 7 boeken op zijn actief. Wat niet betekent dat redacteuren zijn manuscripten zomaar accepteren. 'Eigenlijk is schrijver-zijn goed vergelijkbaar met leerling-zijn op een school,' vertelde Danny het tweede middelbaar van het Sint-Pauluscollege. 'Je levert je werkstuk in tegen een strenge deadline, en een paar dagen later krijg je het terug vol rode doorhalingen.'


In Hoe Napoleon zijn verjaardag vierde gaat de twaalfjarige Melle op zoek naar zijn roots. Hij moet als strafwerk voor school een stamboom van zijn familie maken. Wanneer zijn Koreaanse studiegenote Yo ontdekt dat hij de lacunes in de stamboom met zijn eigen fantasie opvult, krijgt ze het te kwaad. Zij - een weeskind - zou niets liever willen dan haar echte voorouders te leren kennen! In het vervolgboek De vlucht van de kraanvogels wordt het verhaal van Yo uitgewerkt. Zonder spectaculaire Hollywoodiaanse herenigingsscènes - haar biologische ouders zijn nu eenmaal onvindbaar - slaagt Danny de Vos een positief einde te breien aan deze familiegeschiedenis.

Toen de Nederlandse uitgeverij Ploegsma hem vroeg een volgende roman over het vluchtelingenthema te schrijven - geen thema zo moeilijk, zó polariserend als vluchtelingen - vroeg Danny evenwel wat bedenktijd. Uiteindelijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan, want anders-zijn, hoe het voelt om anders te zijn, dat is gewoon een eeuwig fascinerend vraagstuk. Danny toonde een foto van een man die het stadion van Manchester United binnenglipte om in voetbaltenue te kunnen poseren met zijn idolen. Deze man, ja, die wist nu hoe het was om topvoetballer te zijn. Een Facebookreaguurder die bij de foto van de verdronken Aylan schreef blij te zijn ('alweer 30 euro minder dat we moeten betalen voor een vluchteling') - hij weet niet hoe je je moet verplaatsen in iemand anders.


Toegang geweigerd zou de roman uiteindelijk heten. En omdat Danny bij elk boek een bijbehorende song schrijft, nam hij er plots zijn akoestische gitaar bij en zong een liedje over een president en een koning die voor 1 dag met elkaar willen ruilen. Tijdens het vragenkwartier vertelde Danny trouwens dat hij in zijn beroepsleven sociaal inspecteur is, met als specialisatie mensenhandel. Toen werd het wel even stil in de cafetaria van de Porseleinhallen.

Danny heeft echter ook een lichte toets, en die kan hij kwijt in het For girls only-boek dat hij samen met de Nederlandse schrijfster Hetty van Aar maakte. 'Misschien is het wel leuker om met iemand anders te schrijven. Het is minder eenzaam, je daagt elkaar ook uit.' De For girls only-reeks gaat over hoe meisjes en jongens naar elkaar kijken. Elke titel wordt gemiddeld op 6000 exemplaren gedrukt, de reeks is heel populair.


Vossenstreken is misschien wel het leukste boek van Danny de Vos tot nu toe. Een informatief boek - maar mét humor. Op de koffie vroeg iemand van de uitgeverij of Danny niks kon doen over mensengedrag en dierengedrag én het verband tussen die twee. Als bij wonder kreeg hij kort daarna het bezoek van illustrator Arnold Hovart, die spontaan aanbelde en voorstelde een paar proeftekeningen te maken. Een hoofdstukje gaat over neuspeuteren, dat blijkbaar geen exclusief menselijke bezigheid is.

Nadat Danny zijn nieuwste roman voorstelde (Schroot, jongen ontmoet meisje dat aan urban exploring doet) mochten de leerlingen vragen stellen. Waar Danny de namen voor zijn personages vandaan haalde? Dat was een makkelijke. 'Gek, maar als ik eenmaal een beeld van het personage voor me heb, borrelt meteen ook een naam op' zei Danny. Hoelang doet een schrijver over een roman? 'Even lang als vrouwen zwanger zijn: negen maanden'. Hilariteit in de zaal. Ook het financiële plaatje (hoeveel verdient een auteur?) is een klassieke vraag die bij elke schrijver terugkomt. Dus legde Danny geduldig uit hoe de boekenwereld werkt met percentages - zo'n tien percent per boek gaat naar de schrijver.


Danny de Vos was een graaggeziene gast in de bibliotheek. Fijn dat hij helemaal uit Bornem naar Wevelgem wou komen. 'West-Vlaanderen is heel sterk in leesbevordering en auteursbezoeken,' zei hij toen we samen naar de auto liepen. Bedankt, Danny, en tot de volgende!

Bekijk hier alle boeken van Danny de Vos in de bib.